ارگ بم، بزرگترین سازه خشتی جهان، مانند نگینی ارزشمند در قلب شهر تاریخی بم در جنوبشرقی ایران میدرخشد. این بنای شکوهمند که در فهرست میراث جهانی یونسکو ثبت شده، روزگاری یکی از پایگاههای مهم در امتداد جاده ابریشم به شمار میرفت.
ارگ بم ریشه در دوران ساسانیان دارد و بر بالای تپهای در شمالغربی شهر قدیم بم جای گرفته است؛ نقطهای مهم و حساس که در گذرگاه مسیرهای تجاری میان آسیای میانه، خلیج فارس و مصر قرار داشت.
دوران شکوفایی ارگ از سده هفتم تا یازدهم هجری قمری رقم خورد، زمانی که این مجموعه به یک مرکز تجاری مهم برای تبادل پارچههای ابریشمی و پنبهای بدل شد. این ارگ گسترهای به طول ۳۱۵ متر در راستای شرقی، غربی و ۲۷۰ متر در امتداد شمالی، جنوبی را در بر میگیرد و جلوهای بیمانند از هنر و مهندسی ایرانزمین کهن است.
با وجود آنکه زمینلرزهای در سال ۱۳۸۲ بخش زیادی از این شاهکار معماری را نابود کرد و تقریبا حدود ۸۰ درصد از این بنای تاریخی آسیب دید، اما تلاشهای گسترده موجب شده که بیش از نیمی از ارگ بم تا امروز بازسازی شده و بار دیگر روح حیات در کالبد این اثر تاریخی دمیده شود.
ارگ بم یکی از معدود آثار برجایمانده از
دوره زندیه است که از تخریبهای گسترده دوران محمدخان قاجار تا حد زیادی در
امان مانده است. پس از فتح شیراز، محمدخان به دلیل کینهای که نسبت به
کریمخان زند داشت، دستور تخریب برخی از بناهای ساختهشده در دوران زندیه
را صادر کرد؛ و طبق این دستور صادر شده آثاری تاریخی مانند: حصار شهر کاملا
ویران شدند. اما با این حال ارگ کریمخان به عنوان مقر حکومت و محل
استقرار امیران فارس که از سوی حکومت مرکزی منصوب میشدند، باقی ماند.